ကၽြန္မက က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္စုံမုိးေပၚေထာင္ျဖန္႔ၿပီး 'ေဟး'လုိ႔ လြတ္လပ္ျခင္း အင္အားအျပည္႔အသံနဲ႔ အားရပါးရေအာ္လုိက္တယ္။ ပဲ႔တင္လာတဲ႔အသံကုိ ျပန္ၾကားရတယ္။ ခပ္ျမင္႔ျမင္႔ ကုိင္းေပၚက ငွက္ေတြထပ်ံသြားၾကတယ္။
တကယ္ေတာ႔ လူတုိင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းအရသာကုိ အျပည္႔အဝမဟုတ္ေတာင္ တစ္ဝက္ေလာက္ေတာ႔ ခံစားရရွိသင္႔တာေပါ႔။ ညွိဳးႏြမ္းၿပီး က်ပ္တည္းေသာ ဘဝေတြကုိ လူတုိင္းလႊင္႔ပစ္ခ်င္မွာပဲ။ ကုိယ္ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ႔ ဘဝအရသာဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိေတာ႔ စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာရင္ ေတြးတဲ႔အေတြးပဲရွိေသးတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္သလုိ ဒီလမ္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲေရြးခ်ယ္ခဲ႔ရတဲ႔လမ္းေလ။
ဘဝမွာေၾကကြဲစရာ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ခုက ကုိယ္လုိခ်င္တာကုိ မရလုိက္တာ။ ေနာက္တစ္ခုက လုိခ်င္ေနတာကုိ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ အသုံးမဝင္ေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္မွရလုိက္တာ။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္မ အေၾကက္ဆုံးပဲ။ ကၽြန္မ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးအရာတစ္ခုကုိ မျဖစ္ရမွာ လုပ္ခြင္႔မရမွာကုိ အစုိးရိမ္ဆုံးပဲ။ ေျပာမရတဲ႔ ကၽြန္မကုိ အေမက အရြယ္ေလးရလာေတာ႔ အေတာင္ေပါက္ၿပီး အေဝးကုိ ပ်ံခ်င္ၿပီေပါ႔တဲ႔။
မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္ သမီးဝါသနာပါတဲ႔ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္ပါရေစဆုိေတာ႔
အးေလ တားလုိ႔ရမွာမွ မဟုတ္တာတဲ႔။
အေမ႔ဆီက ေနာက္ဆုံး ခြင္႔မျပဳခ်င္ျပဳခ်င္ လက္မွတ္ေလးရလုိက္ေတာ႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ မိဘေတြက ဂန္႔ေဂါမွာ ႏြားေမြးျမဴေရးနဲ႔ ျခံလုပ္ငန္းေတြလုပ္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ ဆက္လုပ္ေစခ်င္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကေတာ႔ မလုပ္နုိင္ဘူး။ အစ္မကေတာ႔ အိမ္ေထာင္လည္းျပဳမွာမဟုတ္သလုိ သူကပဲ ဆက္လုပ္မယ္တဲ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဂန္႔ေဂါကေနလြဲၿပီး ဘယ္မွမေရာက္ဘူး။ ဘာမွမသိတဲ႔ ဒီမိဘလက္ရင္းအလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ လုံးဝမျဖစ္ႏုိင္၊ ဝါသနာလည္းမပါ။
ကၽြန္မရဲ႕ ဗီဇကုိေတာ႔ အိမ္ကလူေတြ အရင္ကတည္းက ရိပ္မိတယ္။ အဘုိးကုိ လာကုေပးတဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေလး မသိဂၤ ီ ကုိ အၿမဲအားက်ဖူးတယ္။ ေခါင္းမွာ ဦးထုတ္အျဖဴ အက်ၤ ီ ရင္ဘတ္မွာ ေဘာပင္ေလးခ်ိတ္ သူ႔အသံကုိၾကားရင္ အဘုိးေရာဂါ တစ္ဝက္သက္သာတယ္။ ၾကင္ၾကင္နာနာရွိသလုိ ႏႈတ္လည္းခ်ိဳတယ္။ မသိဂၤ ီရဲ႕ လုပ္ပုံကုိင္ပုံေတြ အာရုံထဲ အၿမဲစုိးမုိးေနတယ္။ ငါလည္း တစ္ေန႔က် မသိဂၤ ီလုိ သူနာျပဳဆရာမလုပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္မ အိမ္ကေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္း သေဘာက်တဲ႔၊ လာစပ္ၾကတဲ႔ သူေတြနဲ႔ေတြ႔ အေကာင္းဆုံးကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမယ္။ အုိးမကြာ၊ အိမ္မကြာစီးပြားေရး လုပ္ၿပီး ဂန္႔ေဂါမွာပဲ ေနေစခ်င္တာ။ ကၽြန္မက အတင္းေခါင္းခါၿပီး မႏၱေလးမွာေနတဲ႔ မိတ္ေဆြဆီ စာအတန္တန္ေရး ဖုန္းအတန္တန္ဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းရတယ္။
မိဘေတြ သေဘာမတူညီမႈကုိ စိတ္ပ်က္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ဘာေတြလုပ္ျပခ်င္တယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ကူးက တကယ္႔လက္ငင္း အေျခအေနအရေတာ႔ ႀကီးက်ယ္လြန္းရာက်လြန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ အားထုတ္ဖုိ႔ရာ အသင္႔ရွိေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ယုံၾကည္မႈဟာ ႏွလုံးသားရဲ႕ စြမ္းအင္ပဲျဖစ္တယ္။
အျမင္ရုိးသားလြန္းတဲ႔ မိဘေတြၾကားမွာ အတုိက္အခံနဲ႔ စြန္႔စားရျခင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ႔ အႏၱရာယ္ပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သူတုိ႔ျမင္သလုိ တတ္သလုိ ေသြးထုိးမႈေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ သူနာျပဳမဟုတ္ဘဲ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ႔ သူတုိ႔လက္ခံၾကလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မက ဆရာဝန္မွ မျဖစ္ႏုိင္တာ။ ဆရာဝန္အမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မရွိေပမယ္႔ ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကုိ သူတုိ႔ လက္မခံႏုိင္ဘူးတဲ႔လား။ သူနာျပဳလုပ္မယ္႔ အတူတူ ဒီမွာလည္း စီးပြားေရးက အဆင္သင္႔ရွိေနတာကုိ လုပ္ပါေတာ႔လားတဲ႔။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ စကားေတြေၾကာင္႔ အေဖေရာ အေမေရာက ေခၚၿပီး ကၽြန္မကုိ ေျပာတယ္။
ကၽြန္မရလာမယ္႔ သူနာျပဳလစာနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ထမင္းမစားဘူးတဲ႔၊ အစ္မကုိ ကူညီပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ အေဖ႔အသံက လုိတာထက္တင္းေနသလုိ ထင္ရတယ္။
အေဖက ေသခ်ာခုိင္မာစြာ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေျပာသလုိ ကၽြန္မကလည္း ေျပာရေတာ႔မယ္။
"အေဖ သမီးမလုပ္ခ်င္တာကုိ မတုိက္တြန္းပါနဲ႔။ ဂ်ပန္လူငယ္တစ္ေယာက္က အရင္းအႏွီးလုပ္ဖုိ႔ သူ႔အဘုိးဆီက ေငြေတာင္းတယ္။ အဘုိးက မင္း ငါ႔ဆီကုိ ေငြလာေတာင္းရေအာင္ မင္းက သူေတာင္းစားလားတဲ႔။ လူ႔ဘဝဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ လမ္းေတြရွိတယ္။ မင္း သမၼတႀကီး ျဖစ္ခ်င္လား ရတယ္တဲ႔။ သူေတာင္းစားျဖစ္ခ်င္လား ရတယ္တဲ႔။ ကံေကာင္းလုိ႔ လူျဖစ္လာၿပီဆုိမွေတာ႔ လူ႔ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရွိပါလ်က္ မေရြးခ်ယ္ဘဲေနတာ၊ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရတာက လူျဖစ္ရႈံးတယ္တဲ႔။ အဲဒီလုိပါပဲ သမီးဘဝလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ပါရေစ။ လူျဖစ္ မရႈံးပါရေစနဲ႔။"
အေဖေရာ၊ အေမေရာ စကားသံေတြတိတ္ဆိတ္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ခြင္႔ျပဳလုိက္ရေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔တာေပါ႔။ ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင္႔ရဖုိ႔ေလ။ ညလည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ကၽြန္မ အခန္းထဲကုိ တိတ္တဆိတ္လာရင္း သမီး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးမဟုတ္လားတဲ႔။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔ အေမ၊ ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ ဝမ္းသာလြန္းလုိ႔ေလ။ "အေမ စိတ္ခ်ပါ၊ သမီးဟာ အေမတုိ႔အတြက္ အားကုိးရတဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပါ"
အေမက ကၽြန္မေခါင္းကုိ သူ႔ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ဖက္ရင္း သမီးခုလုိ တခစ္ခစ္ရယ္သံကုိပဲ အေမၾကားခ်င္ပါတယ္တဲ႔။ အေမ႔ကုိ ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ တဂုိးရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ရြတ္ျပမိတယ္။ အေမက ဒီကဗ်ာကုိ နားေထာင္ေနက်ျဖစ္ေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ပုိၿပီး ရင္ထဲ ေႏြးေထြးေစလိမ္႔မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ၿပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတယ္။
"ျပက္ရယ္ ေျပာတမ္းကစားရေအာင္ အေမ
ကၽြန္ေတာ္ စကားပြင္႔ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိပါစုိ႔
စကားပင္ရဲ႕ အကုိင္းအျမင္႔ေပၚမွာေလ
ေလထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ ရယ္လုိ႔ ေမာလုိ႔
ပရစ္ဖူးေတြၾကားမွာ ကခုန္ေနရင္
ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မွတ္မိပါမလား မိခင္
လူကေလး ဘယ္မွာလဲလုိ႔ အေမ ေခၚေတာ႔
က်ိတ္ရယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ေနမွာေပါ႔"
ေနာက္ဆုံးစာပုိဒ္မွာ အေမက ကၽြန္မနဲ႔ အတူလုိက္ရြတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အေမရဲ႕ ရယ္သံမ်ား အခန္းေလးထဲမွာ လႊမ္းျခံဳသြားတယ္။
§
သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ႔ ဖူးဖူး က ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခ်င္သူ။ ကုိမုိးက စက္ပစၥည္းေတြကုိ ဝါသနာပါၿပီး တီဗီ၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ကက္ဆက္ေတြကုိ ေရာင္းခ်ျပဳျပင္ခ်င္သူ။ ကုိေလးက အႏုပညာဓာတ္ခံရွိသူပီပီ သီခ်င္းဆုိခ်င္သူ ဂစ္တာလည္း တီးတတ္ခ်င္သူ၊ ဒီထက္အဆင္႔ျမင္႔ရင္ သရုပ္ေဆာင္လုပ္ခ်င္တဲ႔သူ။
ကၽြန္မကေတာ႔ ရုန္းထြက္ရင္း ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ အားလုံးကုိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ေတြလည္း ၿမိဳ႕လုိက္လာၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ ျပန္ဆုံမယ္လုိ႔ ကတိထားၾကတယ္။ အေမက ကၽြန္မလုိအပ္တာေတြ အကုန္လုံးလုပ္ေပးတယ္။ အေဖကေတာ႔ ဘာမွမေျပာေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္မက အေဖ႔ကုိ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ အေဖဟာ ကၽြန္မကုိ အေဝးမွာ စိတ္မခ်တာ၊ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ ျဖစ္မွာကုိလည္း စိတ္ပူတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ပူပန္မႈကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ဖြင္႔မေျပာဘူး။ ခုလုိ အေမၾကည္ျဖဴသြားတာလည္း အေဖ ၾကည္ျဖဴလုိက္လုိ႔ဆုိတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။
(၂)
တကယ္႔လက္ေတြ႔ဘဝထဲကုိ ခုန္ဆင္းလုိက္တဲ႔အခါ ထင္မထားတဲ႔ ခက္ခဲနက္နဲမႈေတြကုိ ေတြ႔လာရတယ္။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုိ ေျပာင္းျပန္လွည္႔ေမာင္းၿပီး လူငယ္ဘဝ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ တစ္နာရီေလာက္ ျပန္လုိခ်င္လာတယ္။ ေန႔တုိင္း အသက္ရွင္ေနရတာ ေလာကထဲမွာ အလွပဆုံးအရာအတြက္ ျဖစ္ေပမယ္႔ အခ်ိန္ရဲ႕ ယုိယြင္းမႈကေတာ႔ ဖက္တြယ္ထားလုိ႔မရ။ ကၽြန္မဟာ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ႔ေဒသမွ ဧည္႔သည္လာျဖစ္ရတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ လူကလည္း ဧည္႔သည္အျဖစ္ကုိ ႀကိဳက္ၿပီး ဘဝတုိက္ပြဲကုိ ရင္ခုန္တယ္ေလ။ ဘဝကုိ ၾကည္႔လုိက္ရင္ လူႀကီးေတြကေတာ႔ တည္ၿငိမ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အထက္ဆရာဝန္ႀကီးေတြဟာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းတရာပဲလာလာ တည္ၿငိမ္ရင္႔က်က္တယ္။ ကၽြန္မကုိ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အမွန္တရားေတြေပးလာတယ္။ လဲလွယ္ျဖစ္ခဲ႔ရတာကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ႏုပ်ိဳျခင္းေပါ႔။
ကၽြန္မပုိၿပီး လူေတြအေၾကာင္းသိလာရတာက ရင္းႏွီးမႈရွိတုိင္းလည္း ကုိယ္႔အတြက္ အက်ိဳးျပဳခ်င္မွျပဳမယ္ဆုိတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔ေဝးကြာၿပီး ေတာမွာေပါက္ေရာက္ေနတဲ႔ အပင္ေတြ ေဆးပင္ေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔မရင္းႏွီးေပမယ္႔ အက်ိဳးျပဳတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ သင္တန္းကာလေတြတစ္ေလွ်ာက္ အေတြ႔အၾကံဳ၊ အစမ္းသပ္ခံစတဲ႔ အေျခအေနေတြဟာ အရင္းႏွီးေတြပဲျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ ကုိယ္က ေပးဆပ္လုိက္ရေပမယ္႔ အဲဒီအရင္းအႏွီးေလာက္ ျပန္မရတာေတြ ရွိခဲ႔တယ္။ အစစ္နဲ႔ အတုေတြကုိလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရွ႕ပုိင္း ႏွစ္ကာလမ်ားမွာ အတုကုိ ေသခ်ာ မခြဲျခားႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ အျခားသူေတြကုိ ဆက္ဆံတုိင္း ကၽြန္မမွာ အတုမရွိ၊ ဆင္တူယုိးမွားမရွိ အသုံးခ်ဖုိ႔မရွိ တန္ဖုိးထားရတဲ႔ ဆက္ဆံေရးအစစ္အမွန္ကုိပဲ ေပးခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ရရွိခဲ႔တာက ဆက္ဆံေရး အတုေတြ ျဖစ္လုိ႔ေနခဲ႔တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ေျဖသိမ္႔ဖုိ႔ စကားတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။
"ေလာကမွာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မယုံၾကည္ႏုိင္ေပမယ္႔ အမွန္တကယ္ရွိတတ္ၾကတယ္"ဆုိတာပါပဲ။ အားလုံးရဲ႕ အဓိကေသာ႔ခ်က္ျဖစ္တဲ႔ အေပါင္းလကၡဏာကုိ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ရွာမေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ရေလ ငယ္ေပါင္းေတြကုိ ပုိသတိရမိတယ္။ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးၿပီး အျဖဴေရာင္စိတ္ေတြကုိ ကၽြန္မ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားတယ္။ က်ပ္တည္းစြာ ရွင္သန္ရဖုိ႔ ျပန္ေတာင္ မေတြးခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဒီ ပန္းတုိင္ကုိေရာက္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာေလ ေနာင္တရဖုိ႔ေတာ႔ မရွိပါဘူး။
အေဆာင္ခန္းေလးထဲမွာ လူက ေျခာက္ေယာက္၊ အသက္ရွဴရတာေတာင္ မြန္းက်ပ္တယ္။ ဒီငါးေယာက္ရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ သည္းခံရတာ၊ အေလွ်ာ႔ေပးရတာ၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာ၊ အတင္စီးခံရတာ၊ စကားနဲ႔ခြပ္ခံရတာ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ပုိဆုိးတာက အဂၤလိပ္လုိ သင္ရတဲ႔ စာေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕ စကားသံ မပီေတာ႔ ထြက္လာတဲ႔ အသံေတြက သူတုိ႔အတြက္ ဟားစရာ က်ိတ္ၿပီး ရယ္စရာျဖစ္လာတယ္။
လကုန္တုိင္း အေမပုိ႔ေပးတဲ႔ ပုိက္ဆံေလးကုိ ဇယားခ်သုံးစြဲတာကုိ လက္တုိ႔အတင္းေျပာ သူတုိ႔ကေတာ႔ ရသမွ်ပုိက္ဆံ အကုန္နီးပါး သုံးၿပီး လုိရင္ ကၽြန္မဆီက လာေခ်းခ်င္ေသးတယ္။ အျပင္ထြက္ၾကတဲ႔ေန႔ေတြမွာ တစ္ေယာက္အဝတ္အစား၊ တစ္ေယာက္ငွားဝတ္ရင္း ဆီကြက္လုိ႔ ညစ္ပတ္လုိ႔နဲ႔ ျပႆနာေတြျဖစ္ၿပီး မေခၚမေျပာေတြျဖစ္။ ေအာက္ခံမိတ္ကပ္ကုိ ယူလိမ္းလုိ႔ စကားမ်ားၾကတာနဲ႔ အင္တာနက္နွာ ခ်က္စခန္းဝင္ၿပီး ျပန္လာတဲ႔ေကာင္မေလးက သူ႔အတြက္ ဟင္းမက်န္ေတာ႔လုိ႔ ျပႆနာလုပ္၊ အခန္းထဲက မွန္အႀကီးက်ကြဲတာ လက္သည္မေပၚဘဲ သူေလ်ာ္ ငါေလ်ာ္ေတြျဖစ္ၾက ဒါ႔အျပင္ အေသးေလးေတြျဖစ္တဲ႔ ဆပ္ျပာကိစၥ ဆပ္ျပာမႈန္႔ကိစၥ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးႏုိင္ဘူး။
ဒီလုိ ေန႔စဥ္ျပႆနာေတြၾကားမွာ ဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ေနေပမယ္႔ အဓိကစာထဲမွာ စိတ္ပါေအာင္ က်က္မရျခင္းပဲ။ ဒီလုိရက္ေတြသာ မ်ားလာခဲ႔ရင္ စာေမးပြဲက ေျဖႏုိင္မွာမဟုတ္။ ဒီေတာ႔ သူတုိ႔ထြက္သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးကုိ အမိအရ စာက်က္ရတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္မွာလုိလုိ၊ ပုံစံတစ္မ်ိဳး အေၾကာင္းျပၿပီး ရသမွ်အခ်ိန္ကုိ အမိအရဖမ္းဆုပ္ၿပီး ေခါင္းထဲထည္႔ရတယ္။ စာက်က္ရင္ေတာ႔ ခဏေလးနဲ႔ ရတတ္တာမုိ႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေပးစရာမလုိခဲ႔တာ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် စားပြဲေအာက္က ႀကိဳးေလးေတြေတာင္ပြန္းေနတဲ႔ ကတၱီပါညွပ္ဖိနပ္ေလးရယ္၊ နာရီလက္ပတ္ႀကိဳးက ေခၽြးစားၿပီး ကြင္းတစ္ကြင္းျပဳတ္ ထြက္သြားၿပီ၊ အစေကာင္း မဟုတ္တဲ႔ ထဘီအနီေရာင္ဟာ ေလွ်ာ္လြန္းလုိ႔ နီလိေမၼာ္ေရာင္ ေပါက္ေနခဲ႔ၿပီ။ အေမက ဝယ္ဝတ္ဖုိ႔ ေျပာေပမယ္႔ ကၽြန္မက မဝယ္ဝတ္ႏုိင္။
ဆံပင္ဆုိတာ ေရွ႕ေရာေနာက္ေရာ အၿမဲတမ္း ေခါက္တင္ထားလုိ႔ ျဖန္႔လုိက္ရင္ ပုံမက် ပန္းမက် တြန္႔လိမ္ေနတယ္။ ဘာမွ ျပင္ဆင္ေလ႔မရွိတဲ႔ ကၽြန္မကုိ ေတာက်တယ္တဲ႔။ ဒီေတာက်တာက ကၽြန္မကုိ ဘာမွ အေႏွာင္႔အယွက္ မေပးခဲ႔ဘူး။ စာေမးပြဲေအာင္ဖုိ႔လုိရင္းပါ။ စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္း ထြက္ေတာ႔ ဗဟုသုတ အမွတ္ေတြက သူတုိ႔ေတြ အားလုံးထက္ ကၽြန္မကမ်ားေနတယ္။ ကၽြန္မသည္းခံႀကိဳးစားခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ရလဒ္ေတြေပါ႔။
ကၽြန္မရဲ႕ေန႔သစ္ေတြအတြက္ ဆက္ၿပီး အားေမြးရျပန္တယ္။ စစ္စတာႀကီးက ကၽြန္မကုိ ခ်စ္တယ္။ အားကုိးတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ေတြကုိ သေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေနရာရသလုိ ေနရာေပးခံရတယ္။ အတူတူျဖစ္လာတဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေတြကေတာ႔ ကၽြန္မအေပၚ နားလည္တဲ႔သူေတြ ရွိသလုိ ခုထက္ထိ အျမင္မၾကည္တဲ႔သူေတြလည္း ရွိေသးတာပဲ။
အခ်ိန္ေတြ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းေတြ မ်ားစြာခံရၿပီးမွ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကုိ ရခဲ႔တာပါ။ အေလ႔အက်င္႔က ကၽြန္မအတြက္ ဆရာတစ္ဆူပဲ၊ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္အရာမဆုိ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ လုပ္တယ္။ တကယ္ေတာ႔လည္း ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဘဝကုိေရာက္ေတာ႔လည္း ၿပီးၿပီလားဆုိရင္ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေရွ႕မွာဆက္ၿပီး သင္ယူစရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။
ကၽြန္မက မႏၱေလးေဆးရုံႀကီး SU 2 ခြဲစိတ္ေဆာင္မွာ တာဝန္က်တယ္။ ခြဲခန္းထဲမွာ လုိအပ္သမွ် ျပင္ဆင္လုပ္ကုိင္ေပးရတယ္။ ပစၥည္းကိရိယာေတြစစ္ေဆးရတယ္။ ေသြးလုိရင္ ေျပးရေသးတယ္။ ေဟာက္စ္ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ဆရာဝန္ႀကီးေတြရဲ႕ အသံကုိ နားယဥ္ေအာင္ က်င္႔ရေသးတယ္။ ေနာက္က်ရင္ ပစၥည္းမစုံရင္ ဆုိခံရတယ္။ ခြဲခန္းထဲက Runner တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ တစ္ခါတေလ ခါးသီးစရာေကာင္းေနတယ္။ အလုပ္အတူလုပ္ရင္း ဆရာဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ ခင္မင္လာေတာ႔ ေနရာေပးမႈအေပၚ မ်က္ေစာင္းေတြကုိလည္း ခံရတယ္။ ေဟာက္စ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ၾကားရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈျပႆနာဟာလည္း အၿမဲတမ္း ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
လူနာရွင္ရဲ႕ စိတ္တုိညည္းညဴမႈၾကားမွာ ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။
လူနာက "ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ အဲဒီ ဆရာဝန္သာဆက္လုပ္ရင္ ငါ မခံႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ နာလုိ႔ ေသလိမ္႔မယ္ ဆရာမပဲ လုပ္ေပးပါ။ မကၽြမ္းက်င္ရင္လည္း မလုပ္တာေကာင္းတယ္"ဆုိၿပီး ေအာ္တယ္။
ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ မ်က္ႏွာကလည္းပူ၊ ဒီလုိကိစၥေတြမွာ ဆရာဝန္ႀကီးေတြက ေဟာက္စ္ဆရာဝန္ကုိသာ တာဝန္ေပးထားတာ၊ လူနာကလည္း ေဒါသျဖစ္လြန္းလုိ႔ တုန္ေတာင္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ႔ Flagole ေဆးေတာင္႔သြင္႔တဲ႔ကိစၥ ဘာမွ အပန္းမႀကီးသလုိ မခက္ခဲပါဘူး။ လုပ္ေနက် မဟုတ္တာေတြေၾကာင္႔ ေဆးကေရွာေရွာ ရွဴရွဴမဝင္ဘဲ ျပန္ျပန္ထြက္လာတာကုိ လူနာက စိတ္ကုိ တအားတင္းထားလုိ႔ ၾကြက္သားေတြ ေတာင္႔ေနလုိ႔ သူလုပ္လုိ႔မရတာလုိ႔ အျပစ္တင္တယ္။
လူနာရွင္ကလည္း စိတ္တုိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေဆးတစ္ေတာင္႔ကုိ ကၽြန္မ ထည္႔ေပးလုိက္တယ္။ နဂုိကတည္းက အကဲဆတ္တဲ႔သူက ကၽြန္မကုိပါ စိတ္တုိသြားတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ တုိင္ခ်င္ရင္လည္း တုိင္ေတာ႔ပဲ။ ဒီေနာက္ပုိင္း ေဟာက္စ္ဆရာဝန္ ကၽြန္မကုိ မ်က္လုံးခ်င္း မဆုံေတာ႔ဘူး။ ဒါေတြက အဓိကက်သလား။ အဓိကနဲ႔ သာမညကုိ သူ မခြဲႏုိင္ေတာ႔။ သူ အရွက္ကြဲတယ္ဆုိၿပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ ေဟာက္စ္ေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက သူတုိ႔မလုိလားတဲ႔သူ အလုိလုိျဖစ္လာေတာေပါ႔။ ထားပါ ကၽြန္မ ဘာမွ ဂရုမစုိက္ခဲ႔ဘူး။
ဒါေတြကုိသာ ေန႔စဥ္ ေခါင္းထဲထည္႔ရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္ေတြမွာ အမွားအယြင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ရမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။ တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ဒီလုိ ညစ္ညဴးမႈထဲကေန ေပ်ာ္စရာေတြ ရွာၾကံေတြ႔ရျပန္တယ္။ ခြဲခန္းထဲမွာ သီခ်င္းအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆုိတတ္တဲ႔ ကၽြန္မကုိ ဆရာဝန္အမ်ားစုက 'ေလာ္'တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ Runner လုိ႔လည္း ေခၚေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပးေနရလုိ႔ေလ။ အထူးကုဆရာဝန္ေတြရဲ႕ ဖုန္းက ေအာ္ပေရးရွင္းအခန္းထဲမွာ ပိတ္မထားေတာ႔ ထထျမည္တယ္။ ေရတံခြန္စမ္းေရစီးသံလုိၾကားရရင္ သူတုိ႔ထခုန္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ေရရမွာမုိ႔လုိ႔တဲ႔။ ေဆးခန္းေတြက ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာေလ။ ပါးပါးေရ ဖုန္းလာေနတယ္ဆုိရင္ အိမ္က ကေလးကိစၥတစ္ခုခုတဲ႔။ ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာဆုိတဲ႔ သီခ်င္းထြက္လာရင္ အိမ္ကမိန္းမ ဖုန္းဆက္တာတဲ႔ မိန္းမနဲ႔က အိမ္ေရာက္မွပဲေတြ႔ရလုိ႔ ေတြ႔ခ်ိန္ရွားလုိ႔တဲ႔။ ဘုန္းႀကီးတရားေဟာတဲ႔အသံဆုိရင္ေတာ႔ မကုိင္ဘူးပစ္ထားတယ္။ အဲဒီဆရာဝန္ရဲ႕ အမ်ိဳးက ဘုန္းႀကီးဝတ္ေနတာ အၿမဲဖုန္းဆက္ၿပီး အလွဴခံလုိ႔တဲ႔။ ေဆးရုံက အေရးေပၚဆက္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ပီေပၚ ပီေပၚ ဆုိတဲ႔ အသံကုိ ထည္႔ထားတယ္။
တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး ျမည္သံေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္မတုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ခြဲခန္းထဲမွာ ပြဲက်ဖူးတယ္။
ခြဲခန္းထဲဝင္ေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ဆရာဝန္ႀကီးက ဆရာဝန္ေတြေရာ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးကုိ မုိးပ်ံပူေဖာင္းေတြနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ျပာတယ္။ "မုိးပ်ံပူေဖာင္းေတြကုိ ေျမေပၚမွာရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ သဲအိတ္ေတြ ဆြဲထားရတယ္။ ဒီသဲအိတ္ေတြဟာ မုိးပ်ံပူေဖာင္းကုိ ဆြဲထားဖုိ႔ထက္ပုိၿပီး အသုံးမဝင္ခဲ႔ပါဘူး။ မုိးေပၚကုိ ပ်ံတက္ဖုိ႔ လုိအပ္မယ္႔အခ်ိန္မွာ သဲအိတ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားပစ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါမွလည္း ေကာင္းကင္ကေနၿပီး ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကုိ ခံစားႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိပဲ သဲအိတ္နဲ႔တူတဲ႔ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနတဲ႔ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္စီ၊ ကုိယ္စီမွာရွိေနတဲ႔ ေသာကေတြကုိ ဖယ္ရွားပစ္ပါ။ ဒီ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ဝင္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အာရုံေတြဟာ လူနာေပၚမွာ တစ္စုတစ္စည္းတည္းရွိပါေစ။ ဆရာဝန္ေတြအတြက္ ေန႔စဥ္အလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ေနတာ ျဖစ္ေပမယ္႔ လူနာအတြက္ကေတာ႔ တုိက္ပြဲဝင္တာပါပဲ ဒါေၾကာင္႔ သတိထားပါ"
ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕ အသံက ဟိန္းထြက္ေနတယ္။ ခြဲခန္းထဲမွာ ဘာသံမွ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဆရာႀကီး ဘာကုိ ဆုိလုိမွန္း အားလုံးသိၾကတယ္။ အရင္ေန႔က လက္ေထာက္ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ မွားေတာ႔မလုိ ျဖစ္သြားတာကုိ ဆရာႀကီး သိသြားတယ္။ အခန္းထဲမွာလည္း ေခၚေျပာတယ္။
ကၽြန္မေၾကာက္လြန္းလုိ႔ ေနာက္နားေလးမွာ ၿငိမ္ေနရတယ္။ အဲဒီလုိ ေန႔ရက္ေတြမွာဆုိ စိတ္ေတြ ဘယ္မွ ထြက္မသြားေအင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာ ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက Runner လုိ႔ေအာ္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ရပ္ေနတဲ႔ ေျခအစုံဟာ ညြတ္က်သြားမတတ္ပဲ၊ အေရးႀကီးလူနာဆုိရင္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက ညမွ ျပန္ထြက္လာႏုိင္တယ္။ ဗုိက္ထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္ေနသလုိ၊ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ရပ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ၾကာလြန္းလုိ႔ နာက်င္ေနၿပီ။
အျပင္ေရာက္ေတာ႔လည္း ေရမခ်ိဳးႏုိင္ေသးဘူး။ ထမင္းေလးကုိ ျဖစ္သလုိစားတုန္းရွိေသးတယ္ လူနာရွင္ေတြက ဆရာမဆုိၿပီး ေျပးလာေခၚၾကၿပီ၊ ေဆးေျပးထည္႔ရ၊ ေဆးထုိးေပးရ၊ ပုလင္းခ်ိတ္ေပးရ၊ ဒီၾကားထဲမွာ လူနာတင္တဲ႔ရက္ဆုိ ပုိဆုိးၿပီး ထုိင္ဖုိ႔အခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတုိးဝင္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကုိ ပစ္ထားၿပီး ခဏေလာက္ေတာ႔ ထြက္ေျပးခ်င္တဲ႔စိတ္ ေပၚေပါက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း ေတြးတုိင္း ေနာက္ဆက္တြဲ သံေယာဇဥ္လူနာေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္ၿပီး ဘယ္လုိမွ မထြက္ျဖစ္၊ မသြားျဖစ္ဘူး။
ဂန္႔ေဂါမွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သတိရေပမယ္႔ စာေလးတစ္ေစာင္ေတာင္ မေရးျဖစ္ဘူး။ အိမ္နဲ႔ေတာ႔ အဆက္အသြယ္ရွိပါတယ္။ အေမက အၿမဲလုိလုိ ဖုန္းဆက္တယ္။
ဒီကာလေတြမွာ အိမ္ကုိ တစ္ေခါက္ပဲ ျပန္ျဖစ္တယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလး ျဖစ္သြားၿပီဆုိတဲ႔ 'ျမတ္ပန္းပြင္႔ျဖဴ'ကုိ လူေတြက ဂုဏ္ယူလာတတ္ၾကၿပီ၊ မိသားစုရဲ႕ အၿပံဳးလည္း ျမင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။
ဂန္႔ေဂါေရာက္ေတာ႔ ဖူးဖူး၊ ကုိမုိး၊ ကုိေလးတုိ႔ မရွိၾကေတာ႔ဘူး။ မႏၱေလးသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ကုန္ၾကၿပီ၊ မေတြ႔ဘူးလားတဲ႔။ ေဆးရုံထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ႔ ဘယ္ေတြ႔ျဖစ္မလဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာသြားတယ္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္လည္း ကတိတည္သားပဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲဆုိေတာ႔ အိမ္ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရတာ ၾကာၿပီတဲ႔၊ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ေတာ႔ ေျပာတယ္တဲ႔။ သူတုိ႔လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိၾကတာမုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆုိတာ သိခ်င္မိတယ္။
အခ်ိန္လႊမ္းမုိးမႈကုိ အားလုံးခံစားၾကရၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ အသိဥာဏ္ေတြကေတာ႔ အခ်ိန္ရဲ႕ ခရီးစဥ္နဲ႔ အတူလုိက္ပါမသြားၾကဘူး။ အခ်ိန္ေတြက အတိတ္ကုိေက်ာခုိင္း၊ အနာဂတ္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ကုိ ရိတ္သိမ္းၿပီး ေရွ႕တုိးသြားေနတယ္။
(၃)
ကၽြန္မရဲ႕ ေန႔သစ္ေတြထဲက ေန႔ရက္တစ္ရက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ရသလုိ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေဆးရုံကုိ အူအတတ္ေပါက္လုိ႔ ေရာက္လာတဲ႔ ကေလးရဲ႕ မိခင္အစား တာဝန္ယူေနသူက ဖူးဖူး ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္ေတြ႔ဆုံမႈဟာ ဝမ္းသာစရာကာင္းေပမယ္႔ ဖူးဖူးက အဲဒီကေလးရဲ႕ အေဖနဲ႔ ယူထားတာတဲ႔။ အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိၿပီး လာခဲ႔တယ္။ ကေလးမူႀကိဳေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ကေလးအေဖျဖစ္သူနဲ႔ သေဘာက်ရင္း ယူျဖစ္သြားတယ္တဲ႔။ အဆင္ေတာ႔ ေျပပါတယ္ေျပာေပမယ္႔ ဖူးဖူးမ်က္ႏွာက ညွိဳးႏြမ္းေနသလုိပဲ။ ဖူးဖူးမိဘေတြေတာ႔ မသိဘူးတဲ႔။
ကေလးေနေကာင္းေတာ႔ ေဆးရုံကဆင္းသြားသည္အတထိ ကၽြန္မတုိ႔စကားေတြ ေျပာခြင္႔ရၾကတယ္။ ဖူးဖူးက ကၽြန္မကုိ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ကုိယ္႔ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္လုိ႔တဲ႔။ ကုိေလးရဲ႕လိပ္စာကုိေတာ႔ ဖူးဖူးဆီက ရလုိက္ေပမယ္႔ ကုိမုိးကေတာ႔ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူးတဲ႔။
ကုိေလးလိပ္စာက စားေသာက္ဆုိင္လိပ္စာျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီဆုိင္ကုိ တစ္ခါေရာက္ဖူးတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးေမြးေန႔တုန္းက ၾကာေတာ႔ၾကာခဲ႔ၿပီ။ သူ ဘာလုပ္ေနပါလိမ္႔။ မန္ေနဂ်ာလား။ သူက ဂစ္တာတီးတာ ဝါသနာပါေတာ႔ ဂစ္တာမ်ားတီးေနသလား။ သီခ်င္းပဲ ဆုိေနမလား။ မျဖစ္မေနေတာ႔ သြားေတြ႔ဖုိ႔ စိတ္ကူးတယ္။ သြားမေတြ႔ခင္ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ သူ မရွိဘူး။ ညေနေတာ႔ ရွိတယ္တဲ႔။ ညေနပုိင္းကုိ အေဖာ္တစေ္ယာက္ေခၚၿပီး အဲဒီစားေသာက္ဆုိင္ကုိလာခဲ႔တယ္။
ကုိေလးနဲ႔ေတြ႔က သူက အံ႔ၾသဝမ္းသာေနတယ္။ ကုိေလးက ဒီဆုိင္မွာ စားပြဲထုိးအရင္ဝင္လုပ္ၿပီး သီခ်င္းဆုိ ဝါသနာပါမွန္းသိေတာ႔ ဆုိင္ရွင္က စင္တင္ေပးတယ္တဲ႔။ ဂစ္တာလည္းတီးတယ္။ ဒီဆုိင္မွာပဲေနတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးအရ မဆုိးပါဘူးတဲ႔။ ေကာင္မေလးေတြေလာက္ေတာ႔ မရဘူးေျပာတယ္။ အိမ္ကုိလည္း ပုိ႔ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ႔ မဆုိးပါဘူး။ သူေဌးက သူ႔ကုိ သေဘာက်ပါတယ္တဲ႔။ မေနတတ္ရင္ေတာ႔ ပ်က္စီးေနဖုိ႔ မ်ားေၾကာင္း၊ မိန္းကေလးေတြအတြက္ေတာ႔ ေနတတ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေတာ္ကာမက်ဘူးတဲ႔။ ဂန္႔ေဂါကေန ဖူးဖူးသြားၿပီး မၾကာမီ သူထြက္ခဲ႔ေၾကာင္း ကုိမုိးက ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ႔ၿပီး ခု ကုိမုိး စင္ကာပူထြက္သြားၿပီလုိ႔ သိရတယ္။
ကုိေလးနဲ႔ ကုိမုိး မသြားခင္အထိ အဆက္အသြယ္ရွိၿပီး ခုတစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ ရွိၿပီလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲေတာ႔ မသိဘူးတဲ႔။ ငါတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ဆုံခ်င္တယ္တဲ႔။ ဖူးဖူးအိမ္ေထာင္က်သြားတာ ၾကားေပမယ္႔ ဖူးဖူးအေၾကာင္းကုိ သူဘာမွမသိခဲ႔ဘူး။ ေတြ႔လည္း မေတြ႔ျဖစ္ဘူးတဲ႔။
ကုိမုိးက ဘယ္လုိစိတ္ကူးနဲ႔ စင္ကာပူကုိ ထြက္သြားတာလည္း မသိဘူး။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီဆုိေတာ႔ အဆင္ေျပေလာက္ၿပီေနမွာပါလုိ႔ ျဖည္႔ေတြးရင္း ကုိေလးလည္း အလုပ္ရွိတာမုိ႔ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ညေနလူနာတင္ရက္မုိ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကုိ ေခါင္းထဲက ထုတ္ထားၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ျပန္ဝင္ရေတာ႔တယ္။
§
ကုိမုိးက ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ တဟားဟားနဲ႔ အဓိပၸါယ္ပါပါ ရယ္ေမာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က နားမလည္ႏုိင္ပဲ သူ႔ကုိ ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ကၽြန္မဆီကုိ ကုိေလးက ကုိမုိးျပန္ေရာက္ေနၿပီဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔ခ်ိန္းၿပီး ေတြ႔ျဖစ္တယ္။ ဖူးဖူးကလာေတာ႔ လာမယ္ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္တဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ဆုိင္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုံျဖစ္ၾကတယ္။ ကုိမုိးပုံစံက နည္းနည္းပိန္သြားသလုိပဲ။
ကၽြန္မတုိ႔က နင္ ဘာလက္ေဆာင္ပါလဲ၊ အဆင္ေျပလား၊ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ အလည္လာတာလား၊ လစာဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဘယ္လုိအဆက္အသြယ္နဲ႔ ထြက္ျဖစ္သြားတာလဲ… စတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကုိ သူ မေျဖခင္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဖူးဖူးေရာက္လာတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသားကုိ လုိက္ပုိ႔ခုိင္းလုိက္တာတဲ႔။ ကၽြန္မတုိ႔ ဘဝကုိယ္စီနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ႔ ဘာမွမစဥ္းစားျဖစ္ေတာ႔ဘဲ အရင္ရြာမွာရွိေနၾကတဲ႔ ပုံစံအတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ခဏပဲ ခံစားမႈေတြကေတာ႔ အနည္းအက်ဥ္းေျပာင္းလဲသြားၿပီထင္တယ္။
"ဒီေန႔ နင္တုိ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာ ငါ႔အတြက္ေတာ႔ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ပဲ။ ငါ႔ဘဝအေၾကာင္းကေတာ႔ နင္တုိ႔သုံးေယာက္လုံး ဂန္႔ေဂါမွာမရွိၾကေတာ႔ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္က်န္ခဲ႔တယ္။ ကုိေလးေခၚတုန္းက ငါ႔အေမ ေနမေကာင္းတာနဲ႔ မလုိက္ျဖစ္တာ။ ေနာက္ ငါးလေလာက္ေနေတာ႔ အေမဆုံးသြားတယ္။ ငါ ေနာက္ဆံတင္းစရာလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ မႏၱေလးသြားမယ္ စိတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ နင္တုိ႔နဲ႔လည္း ေတြ႔မယ္ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂန္႔ေဂါကုိလာတဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စင္ကာပူကုိ အလုပ္ထြက္လုပ္ခ်င္တဲ႔သူေတြကုိ လုပ္ေပးေနတာေပါ႔။ သူတုိ႔ကေျပာေတာ႔ ငါ လည္း စိတ္ပါသြားတယ္။ အေမ႔ရဲ႕ အေမြလယ္ကြက္ေတြကုိ ေရာင္းခ်ၿပီး ေပးရတာေပါ႔။ သူက တစ္ခါတည္း စီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြ ရႈပ္ေနတာနဲ႔ နင္တုိ႔နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ သူက ဟုိေရာက္ရင္ ငါ ဝါသနာပါတဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔အလုပ္ရမယ္။ တစ္လကုိ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေက်ာ္ရမယ္။ တုိက္အျမင္႔ႀကီးေတြမွာ ေနရမယ္။ အဝတ္ေတာင္ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာ္စရာမလုိဘူး။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ေျခကန္ထည္႔လုိက္ရုံပဲတဲ႔။
ဒါနဲ႔ ငါ႔ဘဝအေျပာင္းအလဲ တစ္ခုအျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စြန္႔စားခန္းဝင္လုိက္တယ္။ စင္ကာပူခ်န္ဂီေလဆိပ္ကေန အျပင္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ငါရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ခုန္လာတယ္။ တုိက္အျမင္႔ႀကီးေတြနဲ႔ မီးေတြ ထိန္လင္းေနတဲ႔ ကားလမ္းေတြကုိ ေတြ႔ရတာ ငါ ညပုိင္းေလာက္ေရာက္သြားတယ္။ ငါတုိ႔ေနမယ္႔ေနရာကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပုိ႔ေပးတာ ငါ႔လုိပဲ တျခားျမန္မာေတြလည္း ပါတယ္
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကြာ တုိက္အျမင္႔ႀကီးေတြက အေဝးႀကီးမွာက်န္ခဲ႔ၿပီး မီးအလင္းေရာင္ သိပ္မရွိေတာ႔တဲ႔ စင္ကာပူဆုိတဲ႔ ႏုိင္ငံနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ေတာ႔တဲ႔ ေနရာတစ္ခုကုိ ေရာက္လာတယ္။ ငါတုိ႔ေတြက လမ္းမွာတုိက္အျမင္႔ႀကီးေတြကုိ ၾကည္႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာေပါ႔။ ဟုိတုိက္က ငါေနရမယ္႔ ေနရာလား။ ဒီတုိက္ႀကီးလားေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္းဆုိေတာ႔ လူကလည္း ခြဲၾကေသးတာ။ ဒီလုိနဲ႔ ေတာအုပ္လုိလုိ သစ္ပင္ခပ္မ်ားမ်ား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေနရာေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ညစ္ပတ္တဲ႔ အလုပ္သမားတန္းလ်ားလုိလုိ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အအုံႏွစ္ေဆာင္ရွိတဲ႔ ေနရာေရွ႕မွာ ကားကုိ ထုိးရပ္လုိက္တယ္။ ငါတုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔ၿပီး ၾကက္ေသေသသြားတယ္။
ငါတုိ႔ေနရမယ္႔ ေနရာဆုိတာ သိလာတယ္။ သံဝင္းတံခါးႀကီးကုိ အသားမည္းမည္းနဲ႔ လူႀကီးက ဖြင္႔ေပးတယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး သူတုိ႔ေခၚသြားတဲ႔ အေပၚထပ္အေဆာင္ကုိ သံေလွကားကေန တက္ရတယ္။ အက်ၤ ီေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြ လွန္းထားလုိက္ၾကတာလည္း အျပင္လက္ရန္းေတြေပၚမွာ အျပည္႔ပဲ။ ဖိနပ္ေတြဆုိတာ အခန္းတုိင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ အပုံလုိက္ အျခားအခန္းက အသားမည္းမည္းလူေတြက ငါတုိ႔ကုိ ထြက္ၾကည္႔ၾကတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ႏွစ္ထပ္သံခုတင္ေတြနဲ႔ လူဆယ္႔ေလးဦး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဘာအဝတ္ေလွ်ာ္စက္မွ မရွိဘူး။ အားလုံးခ်ိဳးတဲ႔ ေရကန္ႀကီးပဲရွိတယ္။ အိပ္ေနတဲ႔ေနရာမွာ ၾကမ္းပုိးကအျပည္႔ပဲ။ သတ္လုိ႔မႏုိင္ဘူး။ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ ၾကမ္းပုိးကုိက္တာေတာင္ မသိႏုိင္ေအာင္ပဲ။ အမုိးေတြကလည္း နိမ္႔ေတာ႔ ပူၾကြပ္ေနတာပဲ အခန္းထဲက ၾကြက္အိမ္လုိပဲ ပြစိတက္ေနတာ လူကမ်ားလြန္း။
ငါတုိ႔အားလုံး ပထမေန႔မွာပဲ မွားၿပီဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ပုိက္ဆံေတြက ေပးၿပီးၿပီ။ ငါ႔လုိပဲပါလာတဲ႔ထဲက ငုိတဲ႔သူေတာင္ရွိတယ္။ ငါတုိ႔ တကယ္တမ္းလုပ္ရတာ သေဘာၤက်င္းအလုပ္သမား၊ ပစၥည္းေတြသယ္ရတယ္။ ဘယ္သူမွ ေတာ္ရုံမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆုိ မိဘေတြဆီ လြမ္းစိတ္နဲ႔ ဖုန္းဆက္ၾကတယ္။ ငါကေတာ႔ ဆက္စရာမရွိေတာ႔ ဒီအတုိင္းေပါ႔။ သူတုိ႔ေတြအားလုံး ေငြပုံေပးခဲ႔ၾကရတာ မိဘေတြကုိ ျပန္မေျပာရဲဘူး။ အဆုိးဆုံးက နားရက္မရွိဘူး။ ညဆုိ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တယ္။ မနက္အေစာႀကီးထရတယ္။ နားရက္ယူရင္ လစာထဲက ငါးဆယ္ျဖတ္တယ္။ ရတာကမွ ႏွစ္ဆယ္ နားခ်င္ရင္ ဆရာဝန္လက္မွတ္ယူခုိင္းတယ္။ တကယ္တမ္းရတဲ႔လစာက သုံးရာေက်ာ္ရယ္။ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပဘူး။ လူက ၾကာေလၿပိဳင္းလာတယ္။ ငါတုိ႔ WP သမားေတြ ၿမိဳ႕ထဲစင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔အတူ ေနခြင္႔မရွိဘူး။ ေျပာတာနဲ႔ လုပ္ေပးတာနဲ႔ တျခားစီပဲ။ ႏွိမ္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါလုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တဲ႔အတြက္ ငါ႔ကုိ သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ႔ လစာေတာ႔ တုိးမေပးဘူး။ ဒီတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကုိ အင္မတန္ေအာင္႔အည္းသည္းခံၿပီး ငါ ရုန္းထြက္ခဲ႔ရတာ။ ငါတုိ႔က ပညာနဲ႔ လုပ္စားရတာ မဟုတ္ေတာ႔ မလြယ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး WoodLand ရပ္ကြက္မွာေနတဲ႔ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္တစ္ခု ကံေကာင္းစြာရၿပီး ျပန္လာခဲ႔တာ ကံေကာင္းလုိ႔ မင္းတုိ႔နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာ။ အဲဒီမွာ ေသရင္ ဘယ္သူမွေတာင္ သိလုိက္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတုိ႔ကုိ ျပန္ေတြ႔ရတာ ေက်နပ္တယ္။ ငါ႔ဘဝအတြက္ေတာ႔ အႀကီးမ်ားဆုံး သင္ခန္းစာပဲ။ ဘာမွစနစ္တက် မေလ႔လာဘဲ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးေလ။ ငါ႔လုိ ယုံၾကည္ကုိးစားတဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးေပါ႔။ အခုေတာ႔ ငါ ဝါသနာပါတဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပုိင္းေတြကုိ ေသခ်ာေလ႔လာၿပီး ဆုိင္ဖြင္႔မယ္စိတ္ကူးတယ္။ ငါတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြက ျပန္ယူလုိ႔မရေတာ႔ဘူး။ ခုမွ ျပန္စရမွာ။
အားလုံးထဲမွာ ျမတ္ကုိ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ မိဘေတြ အတုိက္အခံၾကားကေန နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ နင္ဝါသနာပါတဲ႔ ဘဝကုိ အရယူႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ဖူးဖူးလည္း ဘာပဲေျပာေျပာ နင္႔အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုအေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ မိသားစုအျဖစ္ ငါ ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ လုပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ စကားက တစ္ခဏပါ။ နင္တုိ႔အမွန္တကယ္ခ်စ္လုိ႔ လက္တြဲခဲ႔ၾကတယ္ဆုိၿပီးတာပဲ… ကုိေလးလည္း ေအာင္ျမင္တဲ႔ အဆုိေတာ္ဘဝျဖစ္လာဖုိ႔ ငါ ေမွ်ာ္လင္႔တယ္… ငါတုိ႔ အားလုံး ဂန္႔ေဂါကုိ သြားၾကရေအာင္။ ငါကေတာ႔ ငါးအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ အပုိင္ရၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ႔တာ တကယ္တမ္းေတာ႔ ငါ႔အိတ္ထဲကုိ ငါးအပုပ္ေလးေကာင္ ေရာက္ေနတာ မသိလုိက္ဘူး"
ကုိမုိးအေၾကာင္းကုိၾကားရေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးလည္း ရင္ေမာသြားရတယ္။
"ငါတုိ႔အားလုံးလည္း နင္႔ကုိျပန္ၿပီး ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ ငါတုိ႔ရဲ႕ ေမာပန္းခဲ႔တဲ႔ ဘဝေတြထဲကေန ခဏထြက္ၿပီး ဂန္႔ေဂါကုိ အလည္ျပန္ဖုိ႔ သေဘာတူတယ္"
ကၽြန္မတုိ႔ေတြ အခု ဘဝေတြထဲကေန ခဏထြက္ဖုိ႔ အားလုံးသေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။
(၄)
ကၽြန္မက က်ယ္ျပန္တဲ႔ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္စုံ မုိးေပၚေထာင္ျဖန္႔ၿပီး 'ေဟး'လုိ႔ လြတ္လပ္ျခင္း အင္အားအျပည္႔သံနဲ႔ အားရပါးရေအာင္လုိက္တယ္။ ပဲ႔တင္ျပန္လာတဲ႔ အသံကုိ ကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႔ သေဘာက်ၾကတယ္။ ခပ္ျမင္႔ျမင္႔အကုိင္းေပၚက ငွက္ေတြ ထပ်ံသြားၾကတယ္။
တကယ္ေတာ႔ လြတ္လပ္ျခင္းဆုိတဲ႔ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္တဲ႔အရာေလ။ လူတုိင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိယ္စီေတာ႔ ရွိခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ျဖစ္လာတဲ႔ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လႈပ္ရွားကျပၾကရဦးမွာေတာ႔ ဇာတ္ဆရာရဲ႕ အလုိက်ေပါ႔။
ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ အေရွ႕ေတာင္တန္းေပၚကေန ေရႊဝါေရာင္၊ ေနျခည္တုိ႔က ျဖာက်ေနေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေလး လွပေနခဲ႔တယ္။ ဒီေနရာေလးမွာပဲ အျမင္ဝတ္ရုံေတြ ကြာက်ၿပီး ေျပာင္းလဲသြားတာမုိ႔ စိတ္ထဲ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားတယ္။ အခုဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔ေလးေယာက္လုံး ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆာ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေနတာေပါ႔။
ကၽြန္မတုိ႔ေတြအားလုံး ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚပ်ံတက္သြားၾကတဲ႔ မုိးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြလုိမ်ိဳး စိတ္ထဲခံစားရရင္း အတုလအသံေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ထက္ ထုိးေဖာက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ပါးစပ္နားအုပ္ရင္း ေအာ္ဟစ္လုိက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ေခ်ာအိမာန္ (မႏၱေလး)
ရတီ
Vol. 8, No. 84 March, 2011
